De uitslag van het referendum in Engeland was een duidelijk signaal. Een eindsignaal, zouden wij bij Drum Cafe zeggen. En wat voor één.

Met een grote knal lieten de Engelsen zichzelf en velen in Europa verdwaasd achter. Brexit dus. En wat nu? Wat kon anders?

Als we de media doorspitten valt een belangrijke les in leiderschap op:

Communicatie is onze core business

Ik weet niet hoe het zit met uw parate kennis over de voordelen van een verenigd Europa, maar voor veel Britten gold dat ze maar met moeite iets konden opnoemen wat de moeite waard maakte dat ze bij de Unie bleven.

De voorstanders schermden met algemeenheden als bescherming tegen oorlogen, open grenzen, makkelijke werkvergunningen, een gezamenlijke munt  en vrij vervoer van goederen. Over het algemeen onderwerpen waar met name overheden en bedrijven mee te maken hebben en de ´gewone man´ nauwelijks raken in het dagelijks leven.

De tegenstanders hadden een makkelijker taak; zij speelden handig in op sentimenten als het inpikken van werk en woning door migranten en vluchtelingen. Zulk soort populisme kennen we wereldwijd al eeuwen langer en wordt helaas altijd gebruikt in tijden van economische crisis.

Angst, zelfzucht en vooral onwetendheid zijn belangrijke drijfveren van gedrag van mensen. En dit gedrag zorgde er nu voor dat een betrekkelijk kleine meerderheid een heel grote beslissing kon forceren. Of dat ten goede of ten kwade is, laat ik aan u. Waar het hier om gaat is dat je als leider onwetendheid naar kennis moet ombuigen.

Want het is heel opvallend dat het belang van goede communicatie  toch telkens is onderschat. Ooit zei een kameraad tegen mij over een heel ander onderwerp: ´je hebt het wel gezegd, maar ik heb het niet gehoord´. Dat kan aan mij hebben gelegen maar er hoort ook iets bij van willen horen. Want de boodschap was mogelijk niet zo prettig.

Dus als ontvangende partij moet je natuurlijk wel van goede wil zijn. Want als de boodschap je niet zint en jij een ander niet serieus neemt kun je er natuurlijk lekker overheen walsen; raggen met veel herrie en tromgeroffel, precies wat er vóór de Brexit-polls ook is gebeurd.

Het is net als met drummen. Niet ieder voor zich maar een beetje autistisch tikken op het drumvel maar kijken en luisteren; echt horen wat een ander bedoeld.

 United we play, devided we fall

Brussel heeft de Britse sentimenten jarenlang als onbeduidend weggeschoven. En de Britse leiders hadden op hun beurt waarschijnlijk niet zoveel zin meer om het voordeel van een United Europa aan al die ´dommerds´ uit te leggen.

 Maar uitleggen van ingewikkelde zaken aan gewone mensen zoals u en ik, dat is nou net één van de belangrijkste taken van een leider; dat karwei is nooit af. Daarvoor klinkt nooit het eindsignaal.

Dus bij Drum Cafe nemen we ook ruim de tijd om de neuzen dezelfde kant op te zetten. Zodat u niet ´off beat´ klinkt als je ´on beat´ moet zijn. Dat vergt soms geduld maar samen in harmonie klinkt toch leuker en is een stuk gezelliger. Speel maar mee…one beat at a time.