“De recente meeste problemen in achterstandsbuurten zouden minder omvangrijk zijn als bewoners zich eens wat meer met cultuur zouden bezighouden.
Een bezoek aan de bibliotheek, het bespelen van een muziekinstrument, het zich intensief bezig houden met theater, vormgeving of sport, alle kunstzinnige en culturele uitingsvorming kunnen de ‘sociale kloof’ in de achterstandsbuurten dichten.”
Commissaris van de Koning Houben 2001

Deze uitspraak illustreert de opvatting dat cultuur en cultuureducatie een bijdrage kunnen leveren aan de strijd tegen het gebrek aan samenhang in de samenleving.
Deze opvatting is niet nieuw; al eerder (in de jaren tachtig) werd kunstzinnige vorming gezien als ‘haarlemmerolie voor het menselijk onheil’.
Sinds de jaren negentig wil de rijksoverheid de sociale cohesie bevorderen en cultuureducatie wordt als een van de middelen gezien.
Cultuureducatie heeft goede mogelijkheden om een bijdrage te leveren aan sociale cohesie,
Het nut van cultuureducatie die zich richt op nieuwe publieksgroepen en welzijnsdoelstellingen wordt in sommige kringen in de kunst- en cultuurwereld betwijfeld.
De overheid daarentegen legitimeert de prioriteit voor cultuureducatie mede vanuit de verwachting dat zij behalve de bevordering van cultuurdeelname ook een positieve werking heeft op sociale binding en op de leeromgeving.